بر عرشم برید
من بزرگ نیستم
من بر هر آن چه هست
نوشته ام نیست
دیگر نمی خواهم بخوانم هیچ چیز
کتاب؟
این بی مصرف؟
می پنداشتم
خرامان خرامان راه می رود شاعر
می جنباند لب
می نشیند بر مغز خرفتش
الهام
می جوشد شعر
زاییده می شود
کتاب
زکی!
می روی و می روی
ساعت ها و ساعت ها
شاید بجوشد شعر
تاب می آوری خوره ی زخم تخمیر
در گل و لای قلب
ماهی ابله خیال
می زند دست
می زند پا
تا بی انتها
در جراجر وزن و قافیه
می پزد
آرام آرام
خورشت عشق و بلبل
و
می پیچد به خود
کوچه ی بریده ی زبان
ندارد زبان تا کند فریاد
ندارد زبان تا گوید سخن
مغرور
بر می افرازیم از نو
برج های بابل را در شهر
تا از نو تختشان کند خدا
در علفزاری
هر علفش زبانی نا آشنا
...
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
